Historia nekropolii

Cmentarz w Szydłowcu do 2009 roku był cmentarzem parafialnym. Nekropolia założona została na początku XIX w., na południe od Szydłowca. Najstarsze nagrobki pochodzą sprzed 1811 roku.

Na terenie znajdują się dwa zabytkowe cmentarze żołnierzy:

• Pomnik „Nieznanego Żołnierza Polskiego” poległego w czasie I wojny światowej i wojny polsko-bolszewickiej oraz Cmentarz Wojenny Armii Austro-Węgierskiej, Niemieckiej i Rosyjskiej poległych w latach 1914–1918;
• Cmentarz Wojenny Żołnierzy Wojska Polskiego poległych za ojczyznę 8 września 1939 w Baraku i żołnierzy Armii Krajowej poległych w latach okupacji niemieckiej.

W rozwoju historycznym ukształtowały się trzy główne części cmentarza: stary na północy (XIX w. i początek XX w., kw. I-II, IV, VI), środkowy (do połowy XX w., kw. III, V, VIII i X) i nowy na południu (druga połowa XX w. i początek XX w., kw. VII, IX oraz XI-XIV).

Większość pochówków utrzymanych jest w nurcie wyznania rzymsko-katolickiego, ale także prawosławnego oraz kościołów ewangelickich.

Znajdują się tu liczne zabytkowe nagrobki w kształcie: aniołków, Chrystusa dźwigającego krzyż, klasycystycznych kolumn, drzew, płyt nagrobnych z wykutą czaszką i piszczelami, krzyżem i palemką.

Do cmentarza prowadzą trzy bramy od ul. Kamiennej oraz jedna furta od ul. Brzozowej. Przed wejściem na nowy cmentarz ustawiona jest barokowa figura św. Jana Nepomucena prawdopodobnie pochodząca z okolic zamku, restaurowana w 1900 roku. W czasie wojen światowych na teren cmentarza padło kilka bomb, przez co najstarsza część cmentarza ułożona jest nieregularnie.

W 2009 Rada Miejska w Szydłowcu uchwałą nr 208/XLIII/09 na południe od cmentarza parafialnego powołała do funkcjonowania cmentarz komunalny.